اشعار

ای روزهای تار! ای شب‌های دور از ماه            ای بی‌قـراری‌هـای دائـم با دلـم هـمـراه

ای بغض‌هایی که می‌آئید از سفر ناگاه            بـاری اگر شـوق سـفـر داریـد بـسم الله

حیا و عصمت و پاکیزگی را در رُخَت دیدند            تو را بِرّه، تقیّه، عابده، معصومه نامیدند

وجودت روشنی‌بخشِ دل موسی بن جعفر شد            چه نعمت‌ها که از یُمن قدم‌های تو باریدند

با اشک شوق جاری از چشمِ ترِ سلطان            دارد خبرها می‌رسد از محضر سلطان

در جمع خـوبانش دوباره دعـوتـم کرده            با مهـربـانی چـشـم ذره‌پـرور سـلـطـان

دیده شد امشب قمر در محضر شمس الشموس           از ستاره پُر شده دور و بر شمس الشموس

از مـدیـنه نـور می‌تـابد به سمت آسمان           اول ذالـقـعـده آمـد دلـبر شمس الشموس

طی شد شب هجران و مبارک سحر آمد            مژده بده ای دل که صبا خوش خبر آمد

در گـلـشـن دین بـاز گـل یاس در آمد            بـانـوی قـم آمـد، غـم عـالم به سر آمد

ای جـمالت بـهـار، معـصومـه            کـرمت مـانـدگـار، مـعـصومه

یـــادگــار امــام هـــفــتــم مــا            ای رضا را قـرار، معـصومه

امشب خداوند مبین دارد بر این عالم نظر           در آسمان دین حق نور خدا شد جلوه‌گر
در بوستان احـمـدی نخـل ولا داده ثـمر           نجمه عروس فاطمه دارد در آغوشش قمر

اوّل ذی القعـده شد یا که بهـار دیگری            آمده موسی بن جعفـر را قرار دیگری
در مـیان بـاغ مـوسی لالـه‌زار دیگری            شیعه را بعد از رضا دار و ندار دیگری

دری از عشق به روی دل مستان وا شد            پهـنۀ عـرش به یک جلوۀ حق زیبا شد
بـاز نــوری ز خـدا بـهـر کـرم تـابـیـده            خوش به حـال دلِ هر دلـشدۀ شـیدا شد

ما از ازل فـقـط در این خـانه را زدیم            جـایی نـرفـتـه‌ایم و به این سمت آمدیم
دلــدادۀ کــریـــمـــۀ آل مــحـــمـــدیـــم            یعنی گـدای خـواهـر سلـطان مشـهـدیم

شب مـیلاد تو باید شب میـلاد قـم باشد           برای دیدن خواهر برادر آمد از مشهد

من از یک جام می‌نوشم ولیکن از دو میخانه           فراوان زائر از مشهد به پابوس تو می‌آید

زاهــدۀ بـا وقــار؛ عــالــمـۀ روزگــار            مـعـدن حجـب و حـیا، بانوی والاتـبار
مـیـوه قـلب بـتـول، سیبِ درخـت انـار            ای حرم تو به قم، قـبله هشت و چهـار

نـور جـریان یافت و پایان شامِ تار شد            دل چراغانی شد امشب صاحب دلدار شد

زینبِ ثانی کرامت را به نام خود زد و            دخـتـرانه زد تـبـسّم! لحـظـه دیـدار شد

شهـرِ مـدیـنه بـهـتر از بـاغِ جـنـان شد            زیباتر از زیـبـایی رنـگـین کـمـان شد
نـوری تـلاءلـو کـرد از بـیـتِ امـامـت            که از شعاعش غرقِ نور هفت آسمان شد

همیـشه بوده فـقـط لطف، کار فاطمه‌ها            که بـوده ایـل و تـبـارم دچـار فاطمه‌ها
اگـر قـرار بر این است بی‌قـرار شـوم            خـدا کـند که شـوم بی‌قـرار فـاطـمـه‌ها

بر دخـترِ خـورشـیـد ولایت صلوات            بـر کـریــمـۀ آل کــرامـت صـلـوات
بر گـوهرِ تـابنـاکِ منـظـومۀ عـشـق            بر شـفـیـعۀ روزِ قـیـامـت صـلـوات!

اول ذی القعده ماهی سرزده روی زمین            گـشته روشن بار دیگر دیدۀ اهل یقـین

از کـرامـات و عـنایات خـداوند مـبـین            پر ز شـادی خـانۀ مـولا امام هـفـتـمین

تصویر مهـتاب و شب و آئـینه‌بـندان            امشب صفـای دیگری دارد شبـستان

گـلدسته‌ها و آسـمان سرمـه‌ای رنگ            نقش و نگـار کاشی و گـل‌های ایوان

عالم دوباره غـرق شمیـمی معطرست            تابـیـده بر زمیـن قـمری که مـنوّرست
ماهی که در جزا ز شفیعان محشرست            معصومه آمده گل موسی بن جعفرست

کـوثـر امشب بـاز هـم جـاری شـده            مــوســم مــســتـی و دلــداری شـده
کـوثـری دیگـر روان شد از جـنـان            بـوی عـطرش رفـته تا هفت آسمان